ஆங்கில நெடுங்கணக்கு

ஆங்கில மொழியானது முதன்முதலில் ஐந்தாம் நூற்றாண்டிலிருந்து ஆங்கிலோ-சாக்சன் நெடுங்கணக்கு முறையில் எழுதப்பட்டது. பின்னர், இங்கிலாந்தில் இந்நெடுங்கணக்கு முறை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.

ஏறத்தாழ ஏழாம் நூற்றாண்டளவில் கிறித்தவச் சமயப் பரப்புக் குழுவினரால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட இலத்தீன் வரி வடிவம் ஆங்கிலோ-சாக்சன் முறைக்குப் பதிலீடாக அமையத் தொடங்கியது. சிறிது காலத்திற்கு இரு முறைகளும் வழக்கில் இருந்தன.

1011ஆம் ஆண்டில் ப்யர்ஹ்ட்பிர்த் என்ற எழுத்தாளர் பண்டைய ஆங்கில நெடுங்கணக்கை ஒழுங்குபடுத்தினார்.[3] இவர் இலத்தீன் நெடுங்கணக்கு முறையின் 24 எழுத்துக்களை (உம்மைக் குறியையும் சேர்த்து) முதலில் பட்டியலிட்டார். பின்னர், ஐந்து மேலதிக ஆங்கில எழுத்துக்களைப் பட்டியலிட்டார்.

A B C D E F G H I K L M N O P Q R S T V X Y Z & ⁊ Ƿ Þ Ð Æ

நகர்பேசியில் ஆங்கில நெடுங்கணக்கு

எழுத்துக்களான Uஉம் Jஉம் 16ஆம் நூற்றாண்டில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. அத்தோடு, W ஒரு தனி எழுத்து என்ற நிலையை அடைந்தது. ஆகவே, தற்போது ஆங்கில நெடுங்கணக்கானது பின்வரும் 26 எழுத்துக்களைக் கொண்டுள்ளது.

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

கூட்டெழுத்துக்களான Æஉம் Œஉம் இன்றும் கிரேக்க அல்லது இலத்தீன் மூலங்களைக் கொண்ட சொற்களை எழுதும்போது பயன்படுத்தப்பட்டு வருகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக, encyclopædia, cœlom முதலிய சொற்களைக் குறிப்பிடலாம். கவனயீனத்தாலும் தொழினுட்ப வரையறைகளாலும் (குவர்ட்டி விசைப்பலகையில் கூட்டெழுத்துக்கள் உள்ளடக்கப்படாமை) மேலே குறிப்பிடப்பட்ட கூட்டெழுத்துக்கள் AE என்றோ OE என்றோ காட்டப்படுவதுண்டு. மேற்கூறிய கூட்டெழுத்துக்கள் அமெரிக்க ஆங்கிலத்தில் பயன்படுத்தப்படுவதில்லை. அவை இரண்டுக்கும் பதிலாக E பயன்படுத்தப்படுவதுண்டு (எடுத்துக்காட்டாக, encyclopædiaஇற்காக encyclopedia மற்றும் fœtusஇற்காக fetus).[4]