സംഘകാലം

സംഘം (സംസ്കൃതം) അഥവാ ചങ്കം (തമിഴ് രൂപാന്തരം) എന്ന വാക്കിന് ചങ്ങാത്തം, കൂട്ട് (academy)എന്നൊക്കെയാണ് അർത്ഥം. ബുദ്ധ ജൈന ഭാഷയിൽ സംഘം എന്നാൽ ഭിക്ഷുക്കളുടെ കൂട്ടായ്മ എന്നാണർത്ഥം. ആദ്യത്തെ രണ്ടു സംഘങ്ങളെക്കുറിച്ചു കെട്ടുകഥകൾ പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. ഇവ തലൈസംഘം(head samgham), ഇടൈസംഘം (middle samgham), കടൈസംഘം (last samgham) എന്നിവയാണ്. സംഘങ്ങളിൽ സാഹിത്യകാരന്മാർ, കവികൾ, രാജാക്കന്മാർ, ശില്പികൾ എന്നു വേണ്ട സാഹിത്യമനസ്സുള്ള നാട്ടുകാരും പങ്കുള്ളവരായിരുന്നു.

ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ പണ്ടത്തെ രാജ്യങ്ങളിൽ ചോളം, പാണ്ഡ്യം, ചേരം, പല്ലവം എന്നിവയുടെ ആസ്ഥാനങ്ങളിലും ശ്രീലങ്കയിലെ അനുരാധാപുരത്തും വിശ്വപ്രസിദ്ധങ്ങളായ സാഹിത്യസഭകൾ നിലവിലിരിക്കുകയും കലയേയും കലാകാരന്മാരേയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു വന്നിരുന്നു. ഈ പതിവ് അന്നത്തെ എല്ലാ രാജാക്കന്മാരും സ്വീകരിച്ചിരുന്നിരിക്കണം. എന്നാൽ ഇവയിൽ മധുരയിലെ സാഹിത്യസഭക്ക്(സംഘം)മാത്രമേ ശാശ്വതകീർത്തി നേടിയുള്ളൂ.

• സ്ത്രീവേഷം

പെൺകുട്ടികൾ സാധാരണയായി ‘തഴയുട’ ധരിച്ചിരുന്നു. നൊച്ചിപ്പൂക്കളും ആമ്പൽ പൂക്കളും കോർത്തിണക്കി അരയിൽ ധരിച്ചിരുന്ന ഒരു തരം പൂവാടയാണിത്. ഇരുളർ, മലയർ, വേടർ, വേട്ടുവർ, എന്നീ മലവർഗ്ഗ സമുദായങ്ങളിലെ സ്ത്രീകൾ ഇലകൾ കൂട്ടിക്കെട്ടിയ വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ചിരുന്നു. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ സ്ത്രീകൾ സംഘകാലത്ത് പരുത്തികൊണ്ടോ പട്ടുകൊണ്ടോ ഉള്ള വസ്ത്രങ്ങളാൺ ധരിച്ചിരുന്നത്. ചിലമ്പ്, പൂമാല, മുത്തുമാല, പുലിപ്പൽ താലി, വള, തോട മുതലായ ഭൂഷണങ്ങളും ധരിച്ചിരുന്നു. തലയിൽ അവർ ധാരാളം പൂക്കൾ ചൂടിയിരുന്നു.

• പുരുഷവേഷം

പുരുഷന്മാർ മാറിൽ ചന്ദനം പൂശിയിരുന്നു. പരുത്തികൊണ്ടും പട്ടുകൊണ്ടും ഉള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ അവർ ധരിച്ചിരുന്നു. പട്ടുവസ്ത്രങ്ങൾ നേർമയും മിനുസവും ആയിരുന്നു. വെളുപ്പിച്ച ശുഭവസ്ത്രം ധരിക്കാൻ നമ്മുടെ പൂർവികന്മാർ ശ്രദ്ധാലുക്കളായിരുന്നു.

തുമ്പപ്പൂമാല ചൂടിയാൺ പുരുഷന്മാർ യുദ്ധത്തിൻ പോയിരുന്നത്. നീലനിറമുള്ള കച്ചയും പൂവേല ചെയ്ത ആടയും മയില്പീലി കോർത്ത മാലയും ആയിരുന്നു പോർമറവരുടെ യുദ്ധവേഷം.വെച്ചിമാലയും വേങ്ങാപ്പൂവും പുരുഷന്മാർ തലയിൽ ചൂടാറുണ്ടായിരുന്നു.

ചിട്ടയോടെ അടുക്കി അവതരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള എട്ടു ഭാവഗീതസമാഹാരങ്ങളിലും പത്തു നീണ്ടകാവ്യങ്ങളിലും പാട്ടുകളിലുമായി സംഘ സാഹിത്യം പരന്നുകിടക്കുന്നു.[4] സംഘസാഹിത്യം എന്ന പേരിൽ പൊതുവേ അറിയപ്പെടുന്ന കൃതികൾ തമിഴരുടേതാണ്‌ എന്നൊരു അഭിപ്രായം പല സാഹിത്യകാരന്മാരും ഉന്നയിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അത് കേരളീയരുടേതും കൂടെയാണ്‌ എന്ന നിലപാടിനാണ്‌ കൂടുതൽ സമ്മതിയുള്ളത്. കേരളീയരുടെ സാഹിത്യപാരമ്പര്യത്തിന്റെ സുപ്രധാന ഭാഗമാണ്‌ ഈ സാഹിത്യം. എട്ടു തൊകൈ(anthology) എന്നറിയപ്പെടുന്ന സമാഹാരത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കം താഴെ പറയുന്നവയാണ്‌ (വരികളുടെ എണ്ണം ബ്രാക്കറ്റിൽ).

• പുറനാനൂറ് புறநானூறு ( 398)
• അകനാനൂറ് அகநானூறு ( 400),
• നറ്റിണൈ நற்றிணை (399)
• കുറുംതൊകൈ குறுந்தொகை ( 400),
• പതിറ്റുപത്ത് பதிற்றுப்பத்து (80),
• അയിങ്കുറു നൂറ് ஐங்குறுநூறு (498)
• പരിപ്പാടൽ பரிபாடல் (22),
• കലിത്തൊകൈ கலித்தொகை 150).

ഇതു കൂടാതെ പത്തുപാട്ട് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ലഘുഗ്രാമ കാവ്യങ്ങളുമുണ്ട്. ഇവ താഴെ പറയുന്നവയാണ് എഴുതിയ കവികളും ഈരടികളുടെ എണ്ണവും കൂടെ ചേർത്തിരിക്കുന്നു.

1. തിരുമുരുകറ്റുപ്പടൈ. (திருமுருகாற்றுப்படை) (എഴുതിയത്- നക്കീരർ) (317)
2. പൊറുനാർ ആറ്റുപ്പടൈ (பொருநர் ஆற்றுப்படை) (317)
3. ശിറുപ്പനാറ്റുപ്പടൈ (சிறுபாணாற்றுப்படை) (എഴുതിയത് -നല്ലൂർ നത്തനാറ്) (269)
4. പെരുമ്പാണാറ്റുപ്പടൈ (பெரும்பாணாற்றுப்படை) (എഴുതിയത്-കടിയാളൂർ ഉരുത്തിരങ്കണ്ണനാർ) (248)
5. മുല്ലൈ പാട്ടു (முல்லைப்பாட்டு) (എഴുതിയത്-നപ്പൂതനാർ) (103)
6. മഥുരൈ കാഞ്ചി( மதுரைக்காஞ்சி) (എഴുതിയത്മാങ്കുടി മരുതനാർ ) (782)
7. നെടുംനൽവാടൈ (நெடுநல்வாடை) (എഴുതിയത്- നക്കീരർ), (188)
8. കുറിഞ്ചിപ്പാട്ടു ( குறிஞ்சிப்பாட்டு) (എഴുതിയത്-കപിലാർ) (261)
9. പട്ടിണപാലൈ (பட்டினப் பாலை) (എഴുതിയത്-കടിയാളൂർ ഉരുത്തിരങ്കണ്ണനാർ) (301)
10. മലൈപ്പടുകടാം (மலைப்படுகடாம்) (ഹിരണ്യമുട്ടത്തു പെരുംകുന്രൂർപെരുംകെഞ്ചിനാർ (583)

സംഘകാലത്ത് ഗ്രാമങ്ങളിലെ ജനങ്ങളിൽ പൊതുവേ മൂന്നു വിഭാഗങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. വൻ ഭൂവുടമകൾ വെള്ളാളർ എന്നും, ചെറുകിട കൃഷിക്കാർ ഉഴവർ എന്നും, ഭൂരഹിതരായ തൊഴിലാളികൾ കടൈശിയാർ എന്നും അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.[1].

1. "CHAPTER 9 VITAL VILLAGES, THRIVING TOWNS". Social Science - Class VI - Our Pasts-I. New Delhi: NCERT. 2007. pp. 88–89. ISBN 8174504931.
2. http://www.tamilnation.org/literature/krishnamurti/02sangam.htm
3. http://godseye.com/wiki/index.php?title=Sangam
4. ഡോ.കെ.എം. ജോർജ്ജ്.ആമുഖം, അകനാനൂറ് വാല്യം ഒന്ന്. വിവർത്തനം നെന്മാറ പി. വിശ്വനാഥൻ നായർ. കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി. തൃശൂർ