ക്ഷേമരാഷ്ട്രം

സൈദ്ധാന്തികമായി ഒരു പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന്റെയും പിന്തുണ ഈ സങ്കല്പത്തിനില്ല. തോമസ് കാർലൈൽ, ജോൺ റസ്കിൻ തുടങ്ങിയ ഗ്രന്ഥകാരന്മാരും വില്യം മോറിസ്, മാത്യു ആർനോൾഡ് തുടങ്ങിയ കവികളും ചാൾസ്ഡിക്കൻസ്, ചാൾസ്കിങ്‌സ്‌ലി തുടങ്ങിയ നോവലിസ്റ്റുകളും ജോൺസ്റ്റുവർട്ട്മിൽ, തോമസ് ഹിൽഗ്രീൻ തുടങ്ങിയ രാഷ്ട്രീയ തത്ത്വചിന്തകന്മാരുമായിരുന്നു 19-ാം ശതകാന്ത്യത്തിൽ ഈ വാദം ഉന്നയിച്ചത്. അക്കാലത്തെ അഭിപ്രായഗതികളെ മാറ്റിമറിക്കാൻ ഇതു സഹായിച്ചു. ഇപ്പോഴും വളർച്ച പ്രാപിച്ചുകൊിരിക്കുന്ന ഈ ആശയത്തിന് ചരിത്രപരവും രാഷ്ട്രീയവുമായ വ്യത്യസ്തതകളനുസരിച്ച് ഓരോ രാജ്യത്തിനും അതിന്റേതായ രൂപമുണ്ട് . യുദ്ധാനന്തര കാലത്ത് ഈ വ്യവസ്ഥിതിയെ ഒരു സാമൂഹിക തത്ത്വസംഹിതയുടെ ഭാഗമെന്ന നിലയിൽ വികസിപ്പിച്ചത് ബ്രിട്ടിഷ് ലേബർ പാർട്ടിയാണ്.

പ്രധാന വ്യവസായങ്ങളുടെ ദേശസാത്ക്കരണം, കേന്ദ്രസാമ്പത്തികാസൂത്രണം, സമ്പത്തിലും നികുതിയിലുമുള്ള നിയന്ത്രണം എന്നിവയാണ് ക്ഷേമരാഷ്ട്രത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക മണ്ഡലത്തിലെ പ്രത്യേകതകൾ. സാമൂഹികമണ്ഡലത്തിലെ പ്രത്യേകതകൾ ഗ്രൂപ്പ് ഇൻഷ്വറൻസ് പദ്ധതി, ചികിത്സാ സൗകര്യങ്ങളിലൂടെ ദേശീയാരോഗ്യം, വിദ്യാഭ്യാസം, ശിശു-വൃദ്ധസംരക്ഷണം, സാംസ്കാരിക സേവനങ്ങൾ, പാർപ്പിടനിർമ്മാണം, നഗരാസൂത്രണം, ഗ്രാമസംവിധാനം തുടങ്ങിയവയാണ്. സാവധാനത്തിലുള്ള പരിണാമം വഴി സാമൂഹികപരിവർത്തനം വരുത്താനുള്ള ശ്രമമാണ് ക്ഷേമരാഷ്ട്രവാദം.

1. "Welfare state." Encyclopedia of Political Economy. Ed. Phillip Anthony O'Hara. Routledge, 1999. p. 1245

• The Welfare State: A Critique